آیا ماندن در یک ازدواج ناسالم بخاطر بچه ها صحیح است؟ !
 

آیا ماندن در یک ازدواج ناسالم بخاطر بچه ها صحیح است؟ !

والدین خود من می بایست در همان ابتدای ازدواج خود از هم جدا می شدند. آنها زندگی بسیار ناخوشایندی در کنار هم داشته، احترامی برای هم قائل نبوده و فرزندان خود را در خانه ای پر از خشم، اضطراب، و مشاجرات و دعواهای مکرر بزرگ کردند.
http://static.melateiran.com/thumbna...A%86%D9%87.jpg http://www.melateiran.com/images/small-logo.png http://zvb.ir/files/er946hf789c88ko08owc4k40w.jpg اما نظر من بخاطر تجربه شخصی که دارم چیز دیگری است. من که در خانواده ای پرورش یافتم که والدینم تصمیم گرفتند بخاطر ما به زندگی زناشویی تاسف برانگیز خود ادامه دهند، عقیده دیگری دارم. برای من طلاق والدین بسیار بهتر است از سالها زندگی در خانه ای که والدین مدام در حال جنگ و دعوا هستند، به همدیگر احترام نمی گذارند و بچه ها با ناراحتی و عصبانیت مداوم بزرگ می شوند.

این دنیایی بود که من در آن پرورش یافتم و زخم هایی که از آن خوردم هنوز در زندگی ام باقی مانده و باقی خواهد ماند. من باور دارم که ماندن در یک ازدواج فقط به خاطر بچه ها یک انتخاب فیزیکی است که هیچ نگاهی به درد احساسی و روانی که فرزندان متحمل می شوند ندارد.

در چنین محیطی هیچ الگوی مثبتی از اینکه ازدواچ چیست و چطور باید باشد برای بچه ها وجود ندارد. درواقع، حتی باعث میشود در نظر آنها ازدواج چیزی ترس آور و ناراحت کننده به نظر آید که باید از آن دوری کرد. وقتی والدین از نظر احساسی از هم جدا شده باشند و فقط زندگی فیزیکی کنار هم داشته باشند، خوشبختی، هماهنگی، همکاری، احترام و لذت حضور نخواهد داشت. بچه ها این را احساس کرده، سردرگم می شوند و خیلی وقت ها هم خودشان را مقصر برای بدبختی والدینشان تصور می کنند.

درنتیجه افرادی عصبی و مضطرب بزرگ شده و هیچ آرامشی در دوران کودکی خود تجربه نمی کنند. زخم هایی که چنین زندگی بر جای می گذارد کم از زخم های زندگی کودکانی که والدینشان از هم طلاق می گیرند ندارد. به عقیده من، والدینی که در زندگی زناشویی خود به مشکلی می خورند که قابل حل نیست و به همین دلیل تصمیم به طلاق می گیرند انتخاب بسیار بهتری دارند و انتخاب آنها به نفع همه اعضای خانواده خواهد بود.

والدین خود من می بایست در همان ابتدای ازدواج خود از هم جدا می شدند. آنها زندگی بسیار ناخوشایندی در کنار هم داشته، احترامی برای هم قائل نبوده و فرزندان خود را در خانه ای پر از خشم، اضطراب، و مشاجرات و دعواهای مکرر بزرگ کردند. یادم می آید که مادرم روزی از من پرسید که بهتر بود از پدرم جدا شود یا نه. من با فریاد گفتم، " نه! " من مادر و پدری مثل مادرها و پدرهای بقیه بچه ها می خواستم. با اینکه کودکی ناخوشایند و سرشار از احساس ناامنی داشتم، می ترسیدم و نمی دانستم که با طلاق والدینم زندگی ام چطور خواهد شد. البته مادرم هم شهامت لازم برای این کار را نداشت و سالها به زندگی تاسف آور خود ادامه داد.