پگاه آهنگرانی
صدا و سیما رسانه ملی است. روزی چند بار این جمله را از در و دیوار و گوشه و کنار می*شنویم. در بخشی از این مملکت فاجعه*یی رخ می*دهد که صدها تن کشته و چند هزار نفر زخمی و چندین هزار نفر بی*خانمان می*شوند. ظاهرا این حادثه ابعاد ملی دارد. در این مواقع سرعت عمل و موقع*سنجی بسیار چاره*ساز و کارآمد است و می*تواند خسارات فاجعه را کمتر کند. تلویزیون با پوشش همه*گیری که دارد می*تواند از هر ارگانی موثرتر باشد ولی در عمل چه می*شود؟
در روز اول که تلویزیون اصلا خبردار نیست که به کسی خبر بدهد و مشغول پخش سریال*های بی*مزه و طنزهای آبکی و مسابقات کهنه المپیک است و در این خلا، شبکه*های اجتماعی و رسانه*های خارجی فضای اطلاع*رسانی را پر می*کنند. تلویزیون حالا می*خواهد آرامش بدهد و تنش ایجاد نکند تا آب در دل بینندگان محترم تکان نخورد ولی نمی*داند که تلاش برای کمک*های فوری به مصیبت*دیدگان اولویت بیشتری دارد و بسیار حیاتی است و شاید هم می*داند ولی در تصمیم*گیری مردد و دو دل است که وظیفه*اش اطلاع*رسانی و جذب کمک است یا کنترل عواطف و احساسات مردم.* آش آنقدر شور می*شود که رییس و نمایندگان مجلس هم صدایشان درمی*آید از این همه کفایت. بعد از دو روز گزارشی پخش می*شود از مناطق زلزله*زده که از وزیر محترم بهداشت می*پرسند اوضاع چطور است؟
ایشان می*فرمایند بحمدالله کار کمک*رسانی انجام شده و الان مشکل فقط کفن و دفن اموات است یعنی دو روزه معلوم شده که دیگر کسی زیر آوار نمانده و فقط مساله خاکسپاری قربانیان است. در گزارشی دیگر یکی از مقامات محلی خیلی خونسرد و بی*تنش به همه اطمینان می*دهد که اوضاع مرتب است و حتی تولد نوزادی را در چادری شیک و تمیز برای انبساط خاطر بینندگان عزیز نشان می*دهد تا نکند اوقات*شان مکدر شود و در این میان فقط برنامه نود است که بار دیگر جور بقیه بخش*های سازمان عریض و طویل را می*کشد و با کمک ورزشکاران و درگیر کردن مردم به وسیله پیامک*های برنامه*اش فضایی به وجود می*آورد که آدم احساس می*کند تلویزیون چقدر می*تواند موثر باشد و باز این دریغ می*ماند از رفتار رسانه*یی که می*توانست ملی باشد.