arya1225

- این روزها پروژه بازگرداندن محمدرضا خلعتبری به ایران، حساس*ترین مراحل خودش را طی می*کند. این بازیکن در حال حاضر در ایران به سر می*برد و باشگاه پرسپولیس در تلاش است تا هر طور شده هزینه یک میلیون دلاری فسخ قرارداد وی با عجمان را تهیه کند. در حالی که شایعات ضدونقیضی در این مورد به گوش می*رسد و حتی برخی از منابع خبری از قطعی شدن انتقال خلعتبری خبر می*دهند، اخیرا برخی تحلیلگران نسبت به این موضوع و پرداخت غرامت به باشگاه اماراتی از طریق منابع دولتی واکنش منفی نشان داده*ند. در عجیب*ترین نمونه، یکی از گویندگان خبر سیما اخیرا مدعی شده بود چنین مبالغی باید صرف واردات دارو به کشور شود، نه اینکه در مسیر استخدام یک بازیکن فوتبال به کار برود. به نظر می*رسد چنین عکس*العمل*هایی بیش از هر چیز دیگری ناشی از عدم درک حساسیت موضوع باشد؛ آنجا که یک ستاره ملی*پوش ایرانی می*رود تا در لیگی بازی کند که نام جدیدش توهین به ارزش*های ملی و تاریخی میلیون*ها ایرانی تلقی می*شود. ***
۲- سه سال پیش مقامات بارسلونا سنت یکصدساله عدم درج نام حامیان مالی روی پیراهن تیم فوتبال*شان را زیر پا گذاشتند و از عبارتی عجیب به عنوان اسپانسر باشگاه استفاده کردند؛ بنیاد قطر! این نام یک موسسه غیرانتفاعی است که از سال ۹۵ به دستور امیر قطر تاسیس شده و می*کوشد به توسعه این کشور آسیایی در بعد تحقیقاتی و صنعتی کمک کند. چنانکه از اسم و رسمش پیداست، بنیاد قطر اصلا بنگاه تجاری و اقتصادی نیست که از رهگذر تبلیغات در بارسلونا، به دنبال جذب مشتری و سود بیشتر باشد. در واقع سران این شیخ*نشین مبلغ افسانه*ای ۱۷۰ میلیون یورو به باشگاه اسپانیایی پرداخته*اند تا فقط اسم کشورشان را در دنیا جا بیندازند و به جهانیان اعلام حضور کنند. حالا به برکت آبی و اناری*ها، صغیر و کبیر روی کره خاکی قطر را می*شناسند و می*دانند کشوری در آسیاست که حتی پپ گواردیولا و لیونل مسی را هم می*تواند برای افتتاح پروژه*های عمرانی*اش به دوحه بکشاند. حالا به مورد خلعتبری برمی*گردیم؛ یک بازیکن مهم ایرانی که «ظاهرا» به شکلی شتابزده با عجمان امارات قرارداد بسته و بعد متوجه شده لیگی که قرار است به آن بپیوندد، نام سیاسی خلیج فلان را برای خودش انتخاب کرده؛ عنوانی که با همه اسناد تاریخی جهان و حتی آخرین بخشنامه رسمی فیفا در تعارض است. امروز باید چه کرد؟ یا باید بی*تفاوت بنشینیم و تن*پوش اسم جعلی را بر پیکر ستاره ایرانی تحمل کنیم، یا باید به موضوع واکنش نشان بدهیم تا کشورهای منطقه بدانند تحت هیچ شرایطی حاضر نیستیم با این دروغ بزرگ کنار بیاییم و در چنین تورنمنتی نماینده داشته باشیم. راه حل دوم یک میلیون دلار خرج دارد. شاید عدد کمی نباشد، اما قطعا قیمتش در مقایسه با هزینه*های راهکار اول که دربرگیرنده عزت و غرور ملی ایرانیان است، بسیار ن**یز به نظر می*رسد. وقتی اسم قطر سالی ۱۲۰ میلیارد تومان ارزش دارد، اصالت خلیج*فارس یک میلیون دلار نمی*ارزد؟
***
۳- در شرایطی که برگرداندن خلعتبری به ایران می*تواند حاوی یک پیام سیاسی تند و تیز برای اماراتی*ها باشد و یادشان بیاورد که دروغ*پردازی*های* آنان با مقاومت ما روبه*رو خواهد شد، حالا عده*ای یاد ارزش*های یک میلیون دلار افتاده*اند و اینکه چنین پولی می*تواند چه بخش بزرگی از آسیب*های اجتماعی کشور را رفع کند! این در حالی است که به نظر می*رسد ایران به لطف ثروت*های عظیم طبیعی*اش آنقدر پولدار هست که در صورت مدیریت صحیح منابع مالی، هیچ کم و کسری در حوزه*های گوناگون نداشته باشد. تنها کافی است برخی از مدیران گرامی در اختلاس*های ریز و درشت*شان کمی «صرفه*جویی» کنند تا هزار تا از این یک میلیون دلارها برای ملت باقی بماند! کشور ما متاسفانه مملو از هزینه*های بلاتوجیه است. دوست عزیز گوینده*ای که حل مشکل داروی مملکت را در عدم انتقال خلعتبری می*بیند، می*تواند به همان سازمان صداوسیما نیم*نگاهی بیندازد و سیل عظیم این ریخت و پاش*ها را ببیند. واقعا تاسیس و اداره این همه شبکه برون*مرزی در جام*جم با هزینه*های سرسام*آور چه سودی برای مردم ما دارد؟ العالم و الکوثر و سحرهای دوگانه و رادیوی آلبانیایی و تلویزیون اسپانیایی زبان صداوسیما چه منفعتی به حال این مردم دارند؟ اصلا نیمی از همین شبکه*های نوظهور دیجیتالی به چه کار می*آیند؟ همان*ها که به قول یک مجری ممنوع*التصویر تلویزیون، تعداد کارمندان برخی*های*شان بیشتر از تعداد مخاطبان*شان است! مثلا با پول شبکه بازار و سلامت نمی*شود سلامت بیماران محتاج دارو را تضمین کرد؟ همه هزینه*ها در این کشور درست و دقیق است، الا شندرغازی که قرار است خرج مقابله با توهین همسایه‎*های گستاخ بشود؟
***
۴- آن سوی آب؛ حاشا به وطن*دوستی قطری*ها که همین تابستان آندرانیک تیموریان را به خاطر شادی بعد از گلش در بازی تیم ملی*شان با ایران رد کردند و حاضر نشدند با بازیکنی ادامه بدهند که به افتخار شکست*شان مشت*هایش را گره می*کند. این سوی آب؛ بیچاره خلیج*فارس که حامیانش سر بزنگاه یاد دعوای سرخ و زرد و آبی افتاده*اند!