mehrabjan

خبرگزاری امروز ” دیر نیست زمانی که پلیس ها، با عملیات راپلی، موفق شدند چند ده یا چند صد دیش ماهواره از میلیون ها دیش موجود در کشور را جمع آوری کنند و بلافاصله بعد از آن، عکس های این عملیات منحصر بفرد در رسانه های جهان منتشر شد تا عالم و آدم به ایران و ایرانی بخندند چه آن که در هیچ جای دنیا، حتی تصور هم نمی کنند که پلیس از بالای پشت بام شهروندان، با راپل به مقابل پنجره ها و بالکن ها برود و دیش ماهواره ها را خراب کند و برگردد! به گزارش عصرایران، اخیراً نیز در شیراز، دیش و رسیورها را در خیابانی ردیف کرده و با تانک ، از روی آن رد شده اند تا نمایشی از برخورد قاطعانه با این «علمک های شیطان» ارائه دهند و البته، بار دیگر، تصویری عجیب و غریب از کشورمان در جهان به نمایش گذارند تا جهانیان بفهمند که ایران تنها کشوری است که به کاربرد تانک در مقابله با «تهاجم فرهنگی» (!) پی برده و آن را عملیاتی کرده است.
در این نوشتار ، نمی خواهیم به بررسی آثار مثبت و منفی ماهواره و نظایر آن بپردازیم؛ آنچه باعث شد این چند سطر به رشته تحریر درآید، عکسی از یک خانه محروم روستاییِ مجهز به ماهواره است که در کنار تصاویر امحای ماهواره ها با عملیات راپلی و تانک، بسیار معنی دار است.


زمانی که در سال ۱۳۷۳، قانون منع استفاده از ماهواره تصویب شد، در تبصره ماده ۲ آن مقرر شده بود: «مهلت جمع آوری تجهیزات موجود دریافت از ماهواره از تاریخ تصویب این قانون یک ماه می باشد.»
و اینک بعد از ۱۹ سال، آن یک ماه تمام نشده است(!) و این تمام نشدن کذایی، البته ناشی از عدم برخورد نیست چه آن که در طول این سال ها، هزاران بار در شهرهای مختلف، نیروهای پلیس، اقدام به جمع آوری دیش های ماهواره ای کردند و پرونده های قضایی متعددی تشکیل شد.



علت این که آن یک ماه تمام نشده ، کاملاً روشن است: «استفاده از ماهواره ، عمومی شده است.» و هیچ قدرتی نمی تواند با یک پدیده عمومی مقابله کند؛ به همین دلیل است که در نظام های حقوقی معتبر جهان ، مسائلی که عمده مردم بدان عمل می کنند را به عنوان «جرم» تعریف نمی کنند زیرا می دانند که معنای این جرم انگاری، مجرم شمردن اکثر مردم است که نمی توان با آن برخورد کرد.



در مَثَل مناقشه نیست. یکی از مهم ترین مثال ها در این خصوص، جرم انگاری حجاب در دوران پهلوی اول بود که به دلیل عمومیت داشتن حجاب در میان زنان مسلمان ایرانی، ره به جایی نبرد، هر چند «نظمیه»، تمام توان خود را برای برداشتن چادر از سر زنان مسلمان به کار برد.



طبق قانون منع استفاده از ماهواره، میلیون ها ایرانی درست در این لحظه ، رسماً «مجرم» هستند و شایسته «مجازات».
نکته مهم و ظریف در این میان ، این است که هر کسی که از سوی حکومت ، مجرم تلقی شود و در معرض مجازات باشد، طبیعتاً نسبت به آن موضع می گیرد.
لذا اگر از منظر امنیت ملی نیز به موضوع بنگریم، باید به صراحت بگوییم که مجرم شمردن دارندگان ماهواره ، اقدامی نرم علیه امنیت ملی است.
صورت مسأله بسیار ساده است: قانون، میلیون ها ایرانی را «مجرم» و «مستحق مجازات» می شمارد و در عین حال، توان مجازات این همه «مجرم خودساخته» را هم ندارد.
نتیجه نیز بی ارزش شدن قانون و ایجاد فاصله بین مردم و حاکمیت است و البته هر از گاهی هم جنجال جمع آوری ماهواره ها ،نمک ماجرا می شود و دیگر هیچ!
تنها راه عاقلانه ، لغو این قانون غیرقابل اجرا و آموزش عمومی درباره اصول به کارگیری صحیح ماهواره، مانند چگونگی ایجاد محدودیت برای دسترسی فرزندان به برخی شبکه ها و نیز ایجاد اعتماد عمومی در جامعه برای ناکارآمدسازی تبلیغات سیاسی ضد نظام، راه اندازی شبکه های خصوصی و نهایتاً عمل به توصیه تکراری ارتقای سطح تولیدات تلویزیونی داخلی است و الّا اگر قرار بود اتفاقی با ممنوعیت و بگیر و ببند و عملیات راپلی و تانکی بیفتد، در این ۱۹ سال رخ می داد.
با تعصب به ماجرا نگاه کردن، ادامه مسیر کج و معوج ۱۹ ساله این قانون است و عقل، نعمت گرانبهایی است.