mantiscccam - برتری دراماتیک سریال های ایرانی بر سریال های عربی

” خبرگزاری امروز “ به گزارش خبرگزاری فارس روزنامه بحرینی «الوسط» در مقاله*ای درباره سریال*های ایرانی که این روزها از طرق مختلف در کشورهای عربی به نمایش درمی*آید با اشاره به نگاه دستگاه رسمی در جهان عرب(دولت*ها) به این سریال*ها می*نویسد: از نظر آنها سریال*های ایرانی چه دینی و چه غیردینی وسیله*ای برای شکستن فضای فرهنگی در جهان عرب است که می*تواند بر جامعه تاثیربگذارد به*ویژه هنگامی که سریال*های ایرانی به برخی مسایلی نزدیک می*شوند که در اندیشه و فرهنگ کشورهای عربی درباره آنها سکوت اختیار شده است.
http://emroozna12.tk/wp-content/uplo...249_PhotoA.jpg
* صنعت سریال*سازی ایرانی در اوج است

نویسنده این مقاله با بیان اینکه صنعت سریال*سازی ایران در سال*های اخیر اوج گرفته است به نقل از «باسل النیرب» از روزنامه*نگاران عرب می*نویسد: این رشد به کمک تکنولوژی و مهارت عالی و کارگردانی حرفه*ای است که تنها در سینمای هالیوود می*توانید آنها را دنبال کنید»!
نویسنده این مقاله می*افزاید: البته زیبایی*های سریال*های ایرانی را می*توان در «متون دراماتیک» یافت که در جهان عرب این متون دراماتیک در جذب نخبگان و عوام مردم مشکل دارند چراکه هنوز به دور از ذائقه و ذهنیت جامعه عربی هستند و آنها را نمایندگی نمی*کنند.
وی با اشاره به اینکه سریال*سازی این روزها یکی از مهمترین راه*های ارائه اندیشه و یا ارزش*هایی به مردم است، تاکید می*کند: برای همین است که دولت*های لائیکی که در ترکیه حضور داشتند به سریال*ها و فیلم*ها دستور می*دادند که حتی به صورت غیرعمد صدای اذان در فیلم*ها و سریال*های ترکی شنیده نشود و از اینجاست که برخی از نگرانی*ها درباره سریال*های ایرانی مطرح می*شود.

* بحران «متون دراماتیک» در سریال*های ایرانی نیست اما در سریال*های عربی هست

نویسنده این مقاله در حالی که مدعی است ایران اهداف دقیقی برای تاثیرگذاری در جهان عرب دارد، با اشاره به شبکه «آی*فیلم» این سوال را مطرح می*کند که: آیا این نگرانی به سطح [پاسخ*های] «متن*های دراماتیک» رسیده است؟ آنجا که اشکال اساسی در فضای معرفتی سریال*های عربی است به*ویژه اگر بدانیم متن دراماتیک مهمترین عنصر در سریال*های ایرانی است گویا که یک تصویر زنده*ای که از آن ده*ها تصویر شاخه می*گیرد.
وی سپس سریال*های ایرانی را برگرفته از فرهنگ شرقی و متصل به مسائل تاریخی، سیاسی و فلسفی عمیقی می*داند که بعضا به ویژگی*های دراماتیک پس از پیروزی انقلاب اسلامی برمی*گردد و می*نویسد: امروز سریال*های ایرانی چون بسیاری از کشورهای عربی از «بحران متن» رنج نمی*برد؛ نه کمی و نه کیفی.

* جهان عرب نباید از سریال*های اجتماعی و جنگی ایرانی و بخشی از سریال*های تاریخی نگران باشد

نویسنده سپس با اشاره به محدودیت*های موجود در ایران آنها را موجب دینامیکی شدن متون دراماتیک می*داند و سریال*های ایرانی را به سه دسته تقسیم می*کند و تاکید می*کند: نوع اول سریال*های اجتماعی است که جزئیات دقیقی از جامعه ایران و مشکلات ساده و پیچیده آن ارائه می*کند؛ نوع دوم سریال*های جنگی که حوادث جنگ هشت*ساله بین ایران و عراق و ابعاد سیاسی و اجتماعی و اقتصادی آن را به تصویر می*کشد و نوع سوم نیز سریال*های تاریخی است که تاریخ ایران باستان و همچنین شخصیت*های تاریخی دینی و علمی ایران و اسلام را که بعضا تنش*زا نیز هست را به تصویر می*کشد.
وی سپس هیچ مشکلی در ارائه دو نوع اول سریال*های ایرانی(سریال*های اجتماعی و جنگی) نمی*بیند و با اشاره به سریال*های تاریخی به نقل از «محمد خرماش» منتقد مراکشی می*افزاید: این سریال*ها به دنبال تغییر ذائقه تاریخی مردم در جهان عرب است که تحت تاثیر نظام اجتماعی*ئی بوده که «تاریخ عربی و اسلامی رسمی» جوهر اساسی*ئی بوده است که به هیچ وجه نمی*توان به آن دست زد.

* دو موج سریال*های تاریخی ایران و علت اصلی برخی نگرانی*ها

نویسنده روزنامه بحرینی الوسط اما در بین سریال*های تاریخی ایران تفاوت قائل است و آنها را به دو موج تقسیم می*کند و می*نویسد: برخی این سریال*ها با دوبله در کشورهای عربی پخش شد چه آنکه سریال «مریم مقدس» برای نخستین بار به صورت رسمی از شبکه «ابوظبی» به نمایش درآمد و همچنین شبکه «السودان» و یا شبکه*های شبه دولتی عربی سریال*های «یوسف پیامبر»، «مردان آنجلس» و «ابن سینا» را پخش کردند که این سریال*ها با اقبال مردم در جهان عرب با همه تفکرات واقع شد.
وی با بیان اینکه موج اول با سلامت عبور کرده، موج دوم را سریال*های تاریخی می*داند که به بیش از هزار سال پیش و به*ویژه به صدر اسلام برمی*گردد و می*افزاید: این سریال*ها تمام نظام*های دینی و نخبگانی جهان عرب را که دارای امیال قومی هستند تحریک می*کند و این مواجهه بیش از آنکه درباره حلال یا حرام بودن به تصویر کشیدن اهل*بیت(ع) و اصحاب باشد عمیق*تر از آن و در بازخوانی و غور مجدد در میراث تاریخی است.
نویسنده این مقاله در پایان به اشاره به سریال*های «امام علی(ع)»، «ولایت عشق» و «مختارنامه» آنها را دارای چنین اشکالی برشمرده و معتقد است: باید بین این اشکالات و بررسی موضوعی در درام ایرانی و موضوع آن تفاوت قائل بود و این می*تواند به شناخت جغرافیایی و تاریخی ما از همسایه ما کمک کند.