ساده نبود گذشتن از تو برام

ساده نبود كوچ تو از لحظه هام

ساده نبود قصه ي بي تو بودن

ساده نبود هق هق شب گريه هام

چه ساده دل بريدي اشك منو نديدي

خطي رو خاطرات قشنگمون كشيدي

اما به انتظار برگشتنت مي مونم

شب تا سحر به يادت غزل غزل مي خونم

چه عاشقونه خوندم چه بي بهونه رفتي

ناباورانه موندم كه بي نشونه رفتي

من بي تو باز تنهام از تو چي مونده برجا

از تو چي مونده برجا جز مشتي خاطرات

اما به انتظار برگشتنت مي مونم

شب تا سحر به يادت غزل غزل مي خونم

ارزش عمیق هر کس در



حرفهایی است که برای



نگفتن دارد!



استاد دکتر علی شریعتی

در نهايت بيهودگی اش بود که ناگاه به سراغش آمد تا به او بگويد که هنوز هم برای بودنش بهانه ای باقيست؛ و او تازه سرمست بهانه ای که برای بودن خود يافته بود بود که او رفت.

رفت تا به او بگويد که بيهوده بودنش حقيقی بود...

یک عده نکوشیده رسیدند به مقصد

یک قوم دویدند وبه مقصد نرسیدند

روزي مردي خواب عجيبي ديد او ديد که پيش فرشته هاست و به کارهاي آن ها نگاه مي کند. هنگام ورود، دسته بزرگي از فرشتگان را ديد که سخت مشغول کارند و تند تند نامه هايي را که توسط پيک ها از زمين مي رسند، باز مي کنند و آن ها را داخل جعبه مي گذارند. مرد از فرشته اي پرسيد، شما چه کار مي کنيد؟ فرشته در حالي که داشت نامه اي را باز مي کرد، گفت: اين جا بخش دريافت است و دعاها و تقاضاهاي مردم از خداوند را تحويل مي گيريم. مرد کمي جلوتر رفت، باز تعدادي از فرشتگان را ديد که کاغذهايي را داخل پاکت مي گذارند و آن ها را توسط پيک ها يي به زمين مي فرستند. مرد پرسيد شماها چکار مي کنيد؟ يکي از فرشتگان با عجله گفت: اين جا بخش ارسال است، ما الطاف و رحمت هاي خداوندي را براي بندگان مي فرستيم. مرد کمي جلوتر رفت و ديد يک فرشته بيکار نشسته است. مرد با تعجب از فرشته پرسيد: شما چرا بيکاريد؟ فرشته جواب داد: اين جا بخش تصديق جواب است. مردمي که دعاهايشان مستجاب شده، بايد جواب بفرستند ولي عده بسيار کمي جواب مي دهند. مرد از فرشته پرسيد: مردم چگونه مي توانند جواب بفرستند؟ فرشته پاسخ داد: بسيار ساده، فقط کافي است بگويند: خدايا شکر!

برای زیستن دو قلب لازم است
قلبی که دوست بدارد
قلبی که دوستش بدارند
قلبی که هدیه کند
قلبی که بپذیرد
قلبی که بگوید
قلبی که جواب بگوید
قلبی برای من قلبی برای انسانی که من میخواهم
تا انسان را در کنر خود حس کنم

همه بت هایم را می شکنم
تا فرش کنم بر راهی که تو بگذری
برای شنیدن ساز و سرود من.

همه بت هایم را میشکنم
ای میهمان یک شب اثیری ی زود گذر!
تا راه بی پایان غزلم
از سنگ فرش بت هایی که در معبد ستایش هایشان چو عودی در اتش سوخته ام
تو را به نهان گاه درد من می آویزد.

اگر می توانستی بیایی تو را با خود می بردم.
تو نیز ابری می شدی و هنگام دیدار ما از قلب ما اتش می جست
و دریا و اسمان را روشن می کرد...
در فریادهای طوفانیی خود سرود می خواندیم در اشوب امواج کف کردهی دور گریز خود اسایش می یافتیم و در لهیب اتش سرد روح پر خروش خود
می زیستیم...
اما تو نمی توانی بیائی نمی توانی
تو نمی توانی قدمی از جای خود فرا تر بگذاری!

تو سخن می گوئی من نمی شنوم
تو سکوت می کنی من فریاد میزنم
با منی با خود نیستم
و بی تو خود را در نمی یابم

دیگر هیچ چیز نمی خواهم نمی تواند تسکین ام بدهد.

دستت را به من بده
دست های تو با من اشناست
ای دیر یافته با تو سخن می گویم
بسان ابر که با طوفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من
ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو اشناست.