همه ی هستی من آیه ی تاریکیست
که ترا در خود تکرار کنان
به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد
من در آیه تو را آه کشیدم آه
من در این آیه ترا
به درخت و آب وآتش پیوند زدم.

-پنجره!
دانم که آخر چون یکی لبخند
خواهی کشت این روح مصیبت را که ماسیده است
در هزاران گوشه ی تاریک و کور این شبستان سیاه وهم...

صدا یت می زنم گوش بده قلبم صدایت می زند.
شب گرداگردم حصار کشیده است
و من به تو نگاه میکنم
از پنجره های دلم به ستاره هایت نگاه می کنم
چرا که هر ستاره آفتابیست
من آفتاب را باور دارم
من دریا را باور دارم
و چشم های تو سرچشمه ی دریا هاست

کوه باید شود و ماند
رود باید شد و رفت
دشت باید شد و خواند
در من این جلوه اندوه ز چیست؟
در تو این قصه ی پرهیز که چه؟
در من این شعله ی عصیان نیاز
در تو دم سردی پاییز که چه؟
حرف را باید زد!
درد را باید گفت!
سخن از مهر منو جور تو نیست
یا که از جور منو مهر تو نیست
سخن از متلاشی شدن دوستی است.

وقتی که تنها باشی
وقتی که هیچ کس منتظرت نباشه
وقتی که هیچ جایی رو نداشته باشی که بهش پناه ببری
وقتی زیر تیغی
وقتی همه پنجره های امید بسته است
نا امید نشو دنبال یه پنجره ی باز بگرد!
ببین پیداش می کنی!

چشمان تو شب چراغ سیاه من بود
مرثیه ی دردناک من بود چشمان تو
مرثیه ی دردناک و وحشت تدفین زنده به گوری که من ام من..

به یاد آر که زندگی من باد آست
و چشمانم دیگر نیکو یی را نخواهد دید
چشم کسی که مرا میبیند
دیگر به من نخواهد گریست
وچشمانت
برای من نگاه خواهد کرد
و من نخواهم بود..

حق با شماست
من هیچگاه پس از مرگم
جرات نکرده ام که در آینه بنگرم
و آنقدر مرده ام
که هیچ چیز مرگ مرا
دیگر ثابت نمی کند.

هنگامی که خاطره ات را می بوسم در می یابم دیری ست که مرده ام
چرا که لبان خود را از پیشانیی خاطره ی تو سرد تر می یابم
از پیشانیی خاطره ی تو
ای یار!
ای شاخه ی جدا مانده ی من!

بگذار سنگینیی امواج دیر گذر دریای شب چراغیی خاطره ی تو را در کوفته گیی روح خود احساس کنم.
بگذار آتشکده ی بزرگ خاموشی ی بی ایمان تو مرا در حریق فریادهایم
مرا خاکستر کند.
خار بوته ی کنار کویر جست و جو باش
تا سایه ی من
زخم دار و خون آلود
به هزاران تیغ نگاه آفتاب بار تو در آویزد...